Een interessante discussie die soms woedt, is de discussie van de vergoeding van content creator versus copywriter. De copywriter schrijft kort en krachtig, gericht op conversie. Het moet snel gaan. De content creator schrijft langere teksten, met vooral méér woorden. Maar het doel is hetzelfde: overtuigen en overhalen (op kortere of op langere termijn). Dat maakt dat copywriters zich meestal per project, per tekst of per uur laten vergoeden. En content creators de keuze hebben om per woord betaald te krijgen. Die laatste worden soms benoemd als “broodschrijver”.
Lees ook: Het verschil tussen content en copy?
Het vooroordeel “broodschrijver”
De term broodschrijver komt voort uit het feit dat content creators soms méér woorden in hun zinnen stoppen dan nodig is voor een vlotte tekst. De kritiek is bijvoorbeeld dat ze vaker passiefzinnen gebruiken. Of meer hulpwerkwoorden. Of woordgroepen ter vervanging van één welgemikt en veelzeggend woord. Zoals een copywriter dat wel zou doen.
Hernemen we even dat laatste stukje:
De kritiek is bijvoorbeeld dat ze vaker passiefzinnen gebruiken. Of meer hulpwerkwoorden. Of woordgroepen ter vervanging van één welgemikt en veelzeggend woord. Zoals een copywriter dat wel zou doen.
Dit stukje is wat vlotter geschreven en zondigt duidelijk tegen heel wat taalregels. In online teksten leest dit vlot en stoort niemand zich eraan. En de tekst is eenvoudig te lezen en te begrijpen. Hij leunt aan tegen een vlotte spreekstijl.
Passen we de kritiek toe, dan wordt het mogelijk zoiets:
De kritiek die heel wat content creators krijgen, is bijvoorbeeld -maar zeker niet uitsluitend-, dat ze vaker passiefzinnen gebruiken in hun teksten. Soms kiezen ze er dan voor om meer hulpwerkwoorden te gebruiken. Of ze gebruiken allerlei langere woordgroepen om het gebruik van één welgemikt en veelzeggend woord te vervangen door een langere zinssnede die even veel zegt als die ene term. Dat is precies zoals een copywriter dat wel zou doen: hij gebruikt slechts enkele woorden om zijn volledige boodschap mee uit te drukken.
Dat zijn een zestigtal woorden méér dan in de eerste tekst. De boodschap verschilt niet, maar de lengte van de tekst is sterk toegenomen. Je kunt op deze manier eindeloos woorden en woordgroepen blijven toevoegen tot de tekst onleesbaar is geworden. Je merkt wel vanzelf op wat het voordeel is als je enkel per woord betaald krijgt.
Niet moeilijk, maar toch zijn er grenzen.
Hoe langer een tekst, hoe kleiner de kans dat die online helemaal wordt gelezen. Mensen shoppen voortdurend tijdens het lezen. Als de tekst hen niet blijft boeien, dan haken ze af. Kernachtige boodschappen zijn online dus sowieso de betere keuze. En ze leveren gewoon betere teksten op.
Die tweede tekst is geschreven in correct Nederlands, maar bereikt zijn doel niet. De kritiek is dus onterecht, omdat langere (saaie, onleesbare, onduidelijke …) teksten contraproductief werken voor de inhoud.
Maar waar knelt het schoentje dan wel?
De opdrachtgever. Eenvoudig. Als de opdrachtgever kosten wilt besparen en per woord wilt betalen, dan betaalt hij niet voor de research vooraf, de briefing, het denkwerk, het eerste ontwerp, het optimaliseren en redigeren van de tekst, grafisch ontwerp, lay-out, beelden kiezen (of maken), infographics … Hij betaalt enkel voor het product: de tekst. En soms zijn de eisen aan zo’n tekst onrealistisch hoog.
Deze manier van schrijven werkt drie zaken in de hand:
- Woordgroepen leveren meer op, dus de tekst wordt onnodig langer en dus minder effectief. En ‘saaier’. Minder denkwerk dus om die éne, rake term te vinden.
- De motivatie om te schrijven over ‘iets nieuws’ ebt weg en onderzoek wordt beperkt tot ‘slechts’ een online oriëntatie of parate kennis van de schrijver.
- Alle andere zaken die de tekst beter maken, verdwijnen, want ze leveren niets op. Denk aan betere interne en externe linkbuilding en beelden.
Om je een idee te geven. Aan de prijs van 1 cent per woord, levert een tekst van 750 woorden je €7,50 op. Zulke teksten laten zich niet fatsoenlijk schrijven op 10 minuten. Ik vermoed dat niemand daarvan kan leven.
Een inkomen levert het dus niet op, maar een centje voor een hobby wel. Als studentenjob is het extra zakgeld. Of als absolute beginner kan je je portfolio opbouwen. Maar ervan leven?
Misschien is de term “droogbroodschrijver” dan een betere.
Meer weten over wat Viorella kan doen voor jou?