Met kleine kinderen heb je de gelegenheid om te ontsnappen in een droomwereld. In Plopsaland en in het Plopsahotel, bijvoorbeeld, door je onder te dompelen in een fijne sprookjeswereld zonder ergernissen. Een droomwereld zoals je die als volwassene vooral in romans kan beleven, een luxehotel of in chique restaurants. Pure verbeelding. En daarvoor betaal je -natuurlijk- een zacht prijsje.
Een droomwereld waarin je ontsnapt …
Niet zo lang geleden verbleef ik twee dagen in het Plopsahotel in De Panne. Het was een heerlijke tweedaagse met mijn vrouw en jongste dochter. Mijn dochter kreeg de onverdeelde aandacht van haar beide ouders, en ze genoot er volop van. Ook al was de tweedaagse haar cadeau, voor haar was het al die aandacht.
Het was een onvergetelijke ervaring, maar dat kwam vooral door mijn vrouw en mijn dochter. Door te genieten van de verhalen, de keuzes, de ervaringen die we samen creëerden. Ook wel door de medewerkers van Plopsaland en van het hotel die hun uiterste best deden om het ons naar onze zin te maken. Vriendelijke gezichten, behulpzaamheid, betrokkenheid … het was er allemaal.
Goede storytelling
Een goed verhaal verkoopt zichzelf. Als je maar genoeg gelooft in je verhaal, dan zullen er lezers, luisteraars of kijkers zijn. En fans. Zo ook met Plopsaland. Als je de oppervlakkige lijn bewandelt, en niet dieper inzoomt, dan is het natuurlijk een mooi verhaal. Van een aftands en afgeleefd Melipark maakte Studio 100 een droomwereld. Als een sprookje.
Een droomwereld is zonder ergernissen
Een slordig afgewerkte bedrand
Het eerste dat me overkwam, en nadien ook mijn vrouw, was mijn scheenbeen openhalen aan een verstevigde bedrand. Die was afgezet met een metalen hoekversteviging, ruw afgewerkt, op de hoek van een bedbodem met een dikke rand zodat je de afstand verkeerd inschatte. Daardoor kwetste even later ook mijn vrouw zich, ondanks mijn waarschuwing. Goedkoop afgewerkt en het zag er niet uit. Maar goed: negeren en voort genieten. We leven voor even in een droomwereld.
Geen koffie ‘s morgens
In het “restaurant” van het hotel, bij het ontbijt, waren er twee koffieautomaten die het niet naar behoren deden. Ze kregen enkele keren onderhoud terwijl de hotelgasten toekeken en -vooral- wachtten op hun koffie. In een steeds langer wordende rij. Er werd wat gedold met mopjes over geen koffie krijgen ‘s morgens, om de ergernis volledig te bannen. Als in een droom.
Maar de ergernis die ik had, kwam niet voort uit het wat stuntelige optreden, het gebrek aan kennis van de medewerker (die bijvoorbeeld tweemaal naar de keuken liep met een bak koffiedrab, terwijl hij dat perfect in één keer kon). Neen. De toestellen waren niet geschikt voor zo’n grote zaal met zo veel mensen.
Dat is een keuze. Waarom? Ik weet het niet. Ik twijfel. Mijn eerste gedachte: deze koffie is in de prijs inbegrepen, die van het park niet. Als niemand koffie krijgt, is dat het eerste dat ze kopen in het park: kassa, kassa. Maar kom, de automaten werden hersteld en we kregen een koffie. Voor een tweede deed ik de moeite niet meer.
Waarom net die koffie? Dat beïnvloedt toch negatief de beleving van bijna alle gasten? Is dit opzettelijk?
Restaurant Prinsessia
Rond de middag wilden we de drukte ontlopen. Het restaurant van Prinsessia leek ideaal. Het was er chique, rustig en er waren amper andere mensen. Bediening aan tafel en alles erop en eraan. Leuk! Maar de gerechten waren dezelfde als in een kraam in Mayaland. De ‘vegetarische wok’ die ik nam, herkende ik aan de rijst die de avond voordien ook in het hotel werd geserveerd.
Abonnementshouders kregen korting. Tweemaal hoorde ik dat. Waarom? Ik heb het dan nog niet over de weinige vegetarische mogelijkheden, laat staan vegan opties in het park. Of duurzame. Of gezonde. Die zijn “op hoop van zegen” te ontdekken, want amper vermeld. Bij de lasagne in het hotel bijvoorbeeld: het bleek zonder vlees, maar dat was enkel proefondervindelijk vast te stellen. En alle plastic rommel die je overal kan kopen. De droomwereld werd stilaan een wereld van ergernis. Maar goed: negeren, die ergernis!
Commercieel boven alles
Ik had me verwacht aan een onderdompeling in een sprookjeswereld. Die beleving hielden we bewust intact. Maar ik moest wel mijn uiterste best doen. Waar ik me dus vooral aan ergerde, was de overdreven commerciële aanpak van het park. Alles gericht op de winst en veel kleine besparingen. Sponsors doorheen het hele park: Bel’orta, Joe, Elmea, Proximus … Sla er de website eens op na en je merkt de agressieve aanzetten tot tickets kopen. (Weinig goede content.)
Als dan ook de attracties tweemaal defect bleken, de verf van de attracties valt en de medewerker zuchtend en blazend uit dat de kassa of het systeem het weer niet doen, dan besef je dat er meer aan de hand kan zijn. En de CEO verkondigde later in het nieuws dat ze stilaan uit het dal klauterden.
Geloven in de missie
Gelukkig was er ook veel goeds op te merken. Een positieve ervaring was de vermoeide medewerker die huiswaarts liep na een ganse dag te werken aan verschillende attracties. Hij sloeg een praatje met ons, was supervriendelijk en wenste ons een fijn verblijf.
Dat is iemand die gelooft in de missie van een attractiepark: de bezoeker in een andere wereld brengen. Een unieke ervaring (waarvoor je betaalt) zonder ergernissen.
Was de hele ervaring maar zo. Mijn dochter heeft het niet opgemerkt, mijn vrouw ook niet echt. Omdat we het verhaal telkens opnieuw positief vertelden aan elkaar werd het een heerlijke ervaring. En we deden vrolijk mee met de commerciële ratrace.
Winstmaximalisatie ná het verhaal
Misschien was het de commerciële machine achter Plopsa die haar best niet deed. Winstmaximalisatie is pas geloofwaardig als de storytelling ook in de details zit. Het gevoel hebben afgezet te worden is niet fijn. Maar als je echt geniet, valt ook dat minder op en heb je het er voor over.
Misschien neemt Plopsa beter een voorbeeld aan de Efteling, toch de betere leerling van de klas wat sprookjesmagie betreft. Als ik behoefte heb aan leven in een droomwereld, dan boek ik opnieuw een beleving in hun hotel. Bij voorkeur eind december.
Heb je graag dat ik jouw blog schrijf of (mee) je storytelling doe? Contacteer me.