In een ideale wereld kan je altijd en overal complexloos jezelf zijn. Kan je met volle teugen genieten van het leven en je vrijheid ervaren tot in het maximale. 100% jezelf zijn. Was het maar zo eenvoudig.
Complexloos jezelf zijn verwijst naar een categorie in mijn blog. Daarin stip ik dingen aan die ik belangrijk vind, leuk vind of gewoon wil schrijven. Zo krijg je een idee van wie ik ben als tekstschrijver.
Wat is complexloos jezelf zijn voor mij?
Voor mij betekent het zeker deze vier dingen:
- ‘s morgens een cappuccino met gestoomde havermelk drinken, compleet in mijn eentje
- naar het handbal van mijn zoon gaan kijken en de cafetaria skippen
- de danswedstrijden van mijn dochter bijwonen zonder lawaai te horen
- mijn werk volledig in een flow doen, zonder gestoord te worden
1. Een cappuccino met gestoomde barista approved havermelk
‘s Morgens vroeg opstaan en een cappuccino met gestoomde havermelk drinken doe ik elke dag. Behalve als mijn dochter de havermelk heeft gebruikt voor haar pannenkoeken.
En dan bedoel ik de specifieke barista-variant die heerlijk schuimt. Net die is op en de ‘gewone’ staat nog grijnzend te blinken in de voorraadkast.
2. Handbal kijken en de cafetaria skippen
Naar het handbal van mijn zoon gaan kijken is een activiteit die ik het hele jaar doe. Van september tot mei de wedstrijden en nadien allerlei tornooien in binnen- en buitenland.
De cafetaria skippen is iets dat ik elke keer probeer. Maar dat kan enkel met excuses. Ik moet werken. Ik ga nog snel naar de winkel. Enzovoort.
Vaak is dat geen optie, en dan zit ik gekluisterd aan een tafel om beurtelings te trakteren en -o zo vreselijk- allerlei nietszeggende onzingesprekken te voeren. Gelukkig zijn er ook af en toe eens prikkels te vinden. En de wedstrijden zelf zijn pure ontspanning.
3. Danswedstrijden met oordoppen
De danswedstrijden van mijn dochter spelen zich af in een tempel van auditief geweld. Om ter luidst roepen is een vast onderdeel van het aanmoedigende ritueel. Vaak met toeters, trommels, klappertjes en ander lawaaierig ongedierte. Of nee, dat is ook bij het handbal.
Bij het dansen zijn het de luide bastonen waarvan je middenrif gaat trillen. En de chronische afwezigheid van comfortabele zitplaatsen. Het optreden zelf duurt 2 keer 3 minuten en verder is het veel wachten.
Die zes (!) minuten maken het wel helemaal de moeite waard. De overige zes uren mogen snel verlopen. Met oordoppen in, is het allemaal wat draaglijker.
4. Schrijven in een flow
In een flow geraken. Je hoort het op elke vorming van mental en andere coaching. Probeer je energie optimaal te verdelen en die flow te bereiken. Waar de tijd stille bleef staan. Volstrekt onhaalbaar in mijn dagjob, maar ideaal in mijn schrijven.
Dat is de voornaamste reden waarom ik schrijf. Omdat het complexloos jezelf afzonderen is en genieten van ‘alleen maar’ schrijven. Onmogelijk in de drukte van de dag. Enkel gereserveerd tot losse uurtjes verspreid over de week. Terwijl anderen tv kijken, verlies ik mezelf in mijn pen. Helaas, alleen dán.
Wanneer kan ik complexloos mezelf zijn?
Wanneer doe je dat nu, complexloos jezelf zijn. Soms. Heel af en toe zijn er momenten waarop je eens wat meer van jezelf kan etaleren. Gewoon doen en zijn zonder beoordeeld te worden door anderen.
Of te stoten op betweters die het toch allemaal wat spannender en uitdagender hebben beleefd dan jijzelf. Die het verhaal afpakken en het toch weer helemaal om hen laten draaien.
Goede muziek heeft de beste tekst
Iemand vroeg me ooit welke muziek ik goed vond. Suzan en Freek, en Earth Crisis, maar ook wel Johnny Cash in bepaalde periodes zoals de beginperiode en de American recordings. De jaren ’70 vind ik minder. Je weet wel, met die …
En daar ging hij. Een hele monoloog over hoe leuk hij Johnny Cash wel vond en wat precies, compleet met welk nummer hij het beste vond en afrondend met een stukje zelf zingen. Tja, je vroeg mij wat ik …
Een park en hanen
Jezelf zijn heeft voor mij ook te maken met zitten op een bank in het park, met een boek of een blog. Benen vooruitgestrekt in licht herfstweer. Geen ziel te bespeuren in het park, behalve wat voorbijstruinende hanen.
Ik liet me trouwens vertellen dat in het park waar ik over spreek, de hanen na Pasen aangevuld worden. Door mensen die hun paaskuiken beu zijn. Tot ze volgroeid zijn en elkaar meedogenloos te lijf gaan. Zoals toen ik pas nog met mijn dochter na de dansles passeerde.
Complexloos jezelf zijn in gesprekken met gelijkgestemden
Een belangrijk moment waarin de flow ontstaat en ik vergeet dat er ook een chronologische tijd bestaat, is in een goed gesprek.
Zeldzaam voor iemand als ik. Iemand die zich graag afzondert in een gedachtengang, een bewustzijnsstroom in gesprekken legt of afhaakt als het gespreksniveau niet snel stijgt. Gesprekken zonder de confrontatie aan te gaan met een monoloog van iemand die het verhaal gewoon overneemt.
In veel gevallen wandelt mijn geest als vanzelf weg en heb ik moeite om hem fysiek bij te benen. Of ik val zelfs staand in slaap terwijl mijn benen een weggaande beweging inzetten.
Complexloos jezelf zijn draait om vrijheid
De knop ging om. Toen ik voor mezelf duidelijk maakte dat er één ding is dat opduikt in alles wat mij interesseert of beweegt. Vrijheid.
Keten me niet, want dat boeit me niet. Ik zoek de zwakke schakel en breek uit. Het is het ene ding waar Viorella voor mij om draait: vrijheid om te zijn en vrijheid om te doen.
Vrijheid dus. Vandaaruit komt al het andere: geluk, vreugde, plezier, de kracht van denken, enzovoort.
Samenwerken met Viorella?
Heb je zelf nood aan meer tijd en vrijheid om te doen waar je eigenlijk mee bezig wil zijn? Door mij je teksten te laten schrijven? Contacteer me dan voor een samenwerking.
Eens of helemaal niet? Houd je niet in en reageer hier!