Vier maanden duurde het. De eerste keer publiceren was voor mij een spannend moment. Ik had tachtig blogs geschreven. Herschreven. Aangepast. Eraan gesleuteld. Een deel geschrapt, een ander deel bewaard en niet gepubliceerd.
Mijn toenmalige functie zorgde ervoor dat ik wind ving. Dacht ik. Ik was dus extra voorzichtig om problemen te vermijden. Kortom, toen ik de eerste keer publiceerde, ging het om slechts een klein deel van mijn schrijfwerk. Anderhalf jaar later kijk ik anders tegen de dingen aan. Hoe kan jij je angst om te publiceren overwinnen?
Publicatieangst (= de angst om te publiceren)
Erbij horen en graag gezien worden
Ik ben zelfs niet helemaal zeker of het een vorm van erkende angst is waar psychologen een therapie voor hebben. Maar onder publicatieangst zit een ander gegeven. Graag gezien willen worden. Erbij horen. Iedereen heeft op de één of andere manier nood aan graag gezien worden en erbij horen. Als groepsdier zijn wij afhankelijk van anderen. En zij van ons.
Regels en normen zijn vaak duidelijk
Denk maar aan een eenvoudig voorbeeld. Een rood licht. Dat is vrij universeel een teken dat je moet stoppen. Anderen rekenen erop dat je stopt, want zij (met het groene licht) rijden door. Iemand die valsspeelt en door het rode licht rijdt, krijgt een boete. Omdat anderen erop rekenen dat diegene stopt, kan het gevaarlijk zijn om toch door te rijden. Eenvoudig dus.
Subtielere vormen van menselijk gedrag
Maar er zijn ook subtielere varianten in het menselijke gedrag. Groepsbindende elementen bijvoorbeeld. Je hoort erbij als je bepaalde kenmerken hebt zoals kledij, of bepaald gedrag vertoont, een bepaalde taal hanteert, enzovoort. Denk aan werken in maatpak of eerder casual. In short zelfs. Denk aan voedsel zoals kaviaar en kreeft of gefrituurd eten. Alcohol of net niet. Of woorden als djalla, flouss of fissa. Wie deze woorden niet kent, heeft een gezegende leeftijd of geen kinderen van pakweg 16 jaar.
Wat andere mensen verwachten van jou (denk je)
Erbij horen of graag gezien worden zijn dus verbonden met duidelijke, maar ook minder duidelijke elementen in het menselijke gedrag.
Bij de eerste keer publiceren spelen die subtiele elementen een belangrijke rol. Je probeert immers een inschatting te maken van wat anderen verwachten van jou. Zodat je zelf meer kans hebt om graag gelezen te worden. Dat is normaal. Menselijk. Er zijn twee dingen die belangrijk zijn om mee te nemen.
- Iedereen is met zichzelf bezig.
- Wat je publiceert, is tijdelijk
Iedereen is met zichzelf bezig
Je denkt als mens nogal snel dat iedereen met jou bezig is. In elk geval meer dan alle anderen dat denken. Spreekwoorden als hoge bomen vangen veel wind, suggereren dat ook. Als je online publiceert, ben je een soort van hoge boom, denk je. Resultaat? Je publiceert niet, want je aarzelt, bent angstig.
Terwijl in werkelijkheid iedereen met zichzelf bezig is. Ze zullen je in het beste geval wel eens opmerken, maar als ze je niet nodig hebben, verdwijnt je zichtbaarheid weer. Publiceren houd je zichtbaar, maar de meesten consumeren je content zonder er iets mee te doen. Pas als zij jou nodig hebben, wijzigt dat.
Wat je publiceert, is tijdelijk
Wat je publiceert, is tijdelijk. Terwijl iedereen zegt dat dat niet zo is. Dat alles wat je publiceert, voor eeuwig is. Maar wees eens eerlijk. Eens een publicatie een zekere relevantie heeft verloren, wie ligt er dan nog van wakker? Wie leest het nog? Buiten jijzelf misschien enkele mensen. Fans en haters.
Fans en haters
Je fans zullen je content bij zich houden, er iets mee doen, erdoor geïnspireerd geraken. De haters zullen het misschien ooit tegen je gebruiken. In sommige contexten zal dat risico groter zijn. De politiek bijvoorbeeld. Maar als je nooit publiceert, wie kent je dan? Zwijgen is pas irrelevant zijn.
Relevantie van oude publicaties
En wat is de relevantie nog van oude publicaties? Wat als je je vergist hebt? Is dat zo’n groot probleem? Evolutie is altijd mogelijk. Voortschrijdend inzicht. Net zoals je ooit waarschijnlijk wel en nu niet meer in Sinterklaas gelooft. Wie niet evolueert, staat stil. Leg dat uit, en je haalt de kracht uit een eventuele negatieve reactie. Die er trouwens altijd kan zijn, ook als je niets publiceert.
Ik gaf vanuit een vroegere functie ooit een interview aan een journalist van De Standaard. Ik heb even gezocht, maar het artikel niet meer gevonden. Een tijdje geleden stond het er nog wel. Na bijna twintig jaar is het waarschijnlijk niet meer relevant. Glimlach.
Hugo Claus wijzigde zijn schrijfwerk ook na publicatie
Hugo Claus, een groot schrijver in het Nederlandse taalgebied, schreef enkele meesterwerken. Hij sleutelde aan zijn poëzie ook nadat die gepubliceerd was. Van hem vind je soms verschillende versies van eenzelfde gedicht. Als hij dat al deed, waarom zou jij het dan niet doen? Soms maak je nu eenmaal de keuze om te veranderen. Zoals je van job verandert. Het oude is daarmee niet weg, het is onderdeel van een reis geworden. Of een andere versie.
Publiceren is een proces van vallen en opstaan
Aanpassen is evolueren
Mijn eigen proces was er ook één van vallen en opstaan. In het begin schreef ik (als leidinggevende) vooral over leiderschap. Sporen daarvan zijn nog te vinden in mijn blog. Nadien vond ik marketing interessanter. Ik was er zelf mee bezig en schreef erover. Als broodschrijver schreef ik blogs voor een website. Niet omdat ik het nodig had, maar wel om iets bij te leren. En omdat ik graag schreef. Het ging over onderwijs, en dat ken ik natuurlijk door en door. Verdienen deed het amper iets, maar dat was bijzaak. Ik leerde wel beter af te bakenen wat ik wou.
Schrijven en coachen
Ik ontdekte op deze manier dat ik graag schrijf. Over uiteenlopende zaken. Dus schrijven werd mijn nummer 1 keuze voor mijn onderneming. Ik koppelde er anderhalf jaar later coaching aan. Omdat ik graag mensen iets aanleer, bijbreng en mensen coach. Schrijven en coachen gekoppeld. Mijn professionele pad is veelzijdig en door te koppelen smeed ik één geheel. Het is de reden waarom ik mijn LinkedIn-profiel vermeld. So you talk the talk, but do you walk the walk?
Morgen kan het weer anders zijn
Let op. Dit is het nu. Morgen kan het weer anders zijn. Ik houd de zaken graag in beweging. Met steeds duidelijker voor mezelf welke tandwielen zorgen voor de beweging. Het is vooral zaak om je verhaal ook duidelijk te vertellen. Zo kunnen anderen ervoor kiezen om je aanbod te nemen. Of te laten. Hun keuze.
Hoe overwin ik mijn angst om te publiceren?
Knal het ding online
Er is uiteindelijk maar één manier om je angst te overwinnen. En dat is publiceren. Je knalt het ding online en wacht af. Met elke reactie kan je iets doen, Negatief? Geen probleem: wat leer je eruit? Positief? Wees dankbaar en leer eruit. Zo maak je je eigen verhaal steeds duidelijker en baken je steeds beter af wat je precies wilt.
Geef jezelf bestaansrecht
Lukt het niet om je teksten te lanceren? Vraag je dan waar je knoop zit. De kans is groot dat je jezelf klein houdt. Te veel piekert, aarzelt, uitstelt. Je gunt jezelf geen bestaansrecht als schrijver. Als je eigen gedachten ervoor zorgen dat je niet publiceert, pak die dan aan. Pas daarna zal je in staat zijn om met geloof in je kunnen verder te groeien. Het maakt je menselijk. Maar enkel met lef kom je verder.
